پادشاهان سرزمین شام
در همان دورانی که موج هجرت‌ها و کوچ قبائل مختلف همه‌جا را فراگرفته بود، تیره‌هایی از قضاعه نیز به نواحی اطراف شام سفر کردند، و در آنجا رحل اقامت افکندند. این مهاجران از بنی سلیح بن حلوان بودند، که بنی ضجعم بن سُلیح، معروف به «ضجاعِمه» از آنان‌اند. رومیان آنان را دست نشاندۀ خود گردانیدند، تا عرب بادیه را از کارشکنی بازدارند، و از آنان پشتوانه‌ای بر علیه پارسیان برای خود بسازند، و از میان آنان پادشاهی بر آنان گماشتند، و سال‌ها این پادشاهی استمرار یافت، و یکی از مشهورترین پادشاهان ایشان زیادبن هَبوله بوده است، و زمان حکومت آنان را از اوائل قرن دوم میلادی تا پایان آن- تقریباً – برآورد کرده‌اند. با ورود آل‌غسّان به سرزمین شام، پادشاهی ایشان منقضی گردید. آل‌غسان بر ضجاعمه چیره شدند، و بر هرآنچه در اختیار آنان بود دست یافتند، و بر آنان پیروز آمدند. امپراطوری روم نیز آنان را به عنوان پادشاهان عرب بر سرزمین شام مسلّط گردانید. پایتخت این پادشاهان شهر بصری بود. غساسنه پیاپی با عنوان کارگزاران سلاطین روم بر سرزمین شام حکومت می‌کردند، تا آنکه در سال سیزدهم هجرت واقعۀ یرموک اتفاق افتاد، و آخرین پادشاه آل غسّان به نام جبله بن ایهم در عهد امیرالمؤمنین عمربن خطابسبه فرمان اسلام گردن نهاد [۲۰].
[۲۰] تفصیل مطالب را می‌توان نزد طبری، مسعودی، ابن قتیبه، ابن خلدون، بلاذری، بن‌اثیر و دیگران یافت.