کوشش‌های زنان قریش
زنان قریش نیز، به نوبۀ خود در صحنۀ کارزار تشریک مساعی می‌کردند. فرمانده دستۀ زنان هند بنت عُتبه- همسر ابوسفیان- بود. درمیان صفوف لشکر می‌گشتند، و دف می‌زدند، و مردان را برای پیکار و کارزار تحریک می‌کردند و در نبرد با مسلمانان عزمشان را جزم می‌گردانیدند، و کینه‌های درونی مردان جنگی قریش را برمی‌شورانیدند، و احساسات و عواطف جنگی رزم‌آوران قریش را برمی‌انگیختند. گاه، به حافظان لوای قریش خطاب می‌کردند و می‌گفتند:
وَیهاً بنی عبدالدار!
وَیهاً حُماة الاَدبار!
ضرباً بِکُلّ بَتّار!!
«هان ای بند عبدالدار!
هان ای پشتیبان لشکر در کارزار!
ضربت بزنید با شمشیرهای شرربار!!
گاه نیز، قوم و قبیلۀ خویش را به جنگیدن تشویق می‌کردند و این اشعار را می‌خواندند:
ان تُقبِلوا نُعانِق
و نَفرِش النّمـارِق
اَو تُدبِروا نُفارِق
فراق غیرِ وامِقْ
«اگر روی به صحنه نبرد کنید، ما نیز شما را در آغوش خواهیم کشید، و تشک‌های نرم و برازنده زیر پایتان خواهیم گسترد!.
امّا، اگر پشت به میدان جنگ کنید، ما نیز از شما جدایی اختیار خواهیم کرد، آنچنان که گویی هیچ‌گاه شما را دوست نداشته‌ایم!».