انگیزۀ جنگ
فتح مکّه به دنبال یک حملۀ ضربتی و برق‌آسا از سوی مسلمانان انجام پذیرفت. این حملۀ ناگهانی، قبایل مجاور مکّه را در مقابل عمل انجام شده‌ای قرار داد که برایشان امکان نداشت آن را از سر راه خویش بردارند. از این رو، از تسلیم شدن در برابر اسلام خودداری نکردند و سرباز نزدند، مگر برخی قبیله‌های سرکش و طغیانگر و پرتوان که جلودار آن‌ها، طوایف هوازِن و ثقیف بودند، و طوایف نَصر و جُشَم و سعدبن بکر و گروهی از بنی‌هلال- که همۀ این طوایف از قیس عَیلان بودند- با آنان متحد شدند. این طوایف عرب به نشانۀ عزّت نفس و خودپسندی و خودمحوری، شأن خودشان را اجلّ از آن میدانستند که در برابر این پیروزی سر تسلیم فرود آورند، به مالک بن عوف نصری پیوستند، و برای جنگ با مسلمانان راهی شدند.