غزوۀ بنی‌لَحیان
بنی‌لحیان طایفه‌ای از اعراب بودند که به ده تن از اصحاب رسول خدا جدر محل رجیع نیرنگ زده بودند و موجب اعدام آنان شده بودند. اما، چون منطقۀ محل سکونت آنان در وسط سرزمین حجاز و نزدیک به دروازه‌های مکه بود، و درمیان مسلمانان و قریشیان و اعراب بیابان‌نشین درگیری‌های شدید برقرار بود، نظر آن حضرت مساعد نبود بر اینکه به دشمن خیلی نزدیک شوند و بر دل سرزمین حجاز دست‌اندازی کنند، وقتی احزاب شکست خوردند و از هم پاشیدند و عزم و ارادۀ آنان بر نبرد به سستی گرایید، و تا حدودی در برابر شرایط جاری تسلیم شدند، پیغمبر اکرم جبه نظرشان رسید که وقت انتقام گرفتن از بنی‌لحیان رسیده است، و مناسب‌ترین هنگام برای گرفتن انتقام خون اصحاب رجیع است که در آنجا به شهادت رسیده بودند.
رسول خدا جدر ماه ربیع‌الاول یا جمادی‌الاولی سال ششم هجرت به اتفاق دویست تن از اصحابشان عازم دیار بنی‌لحیان شدند. ابن امّ‌مکتوم را در مدینه جانشین خود گردانیدند، و چنان وانمود کردند که می‌خواهند به سمت شام بروند. آنگاه شتابان سیر کردند تا به بطن غُران- بیابانی میان اَمَج و عُسفان- رسیدند که یارانشان در آنجا به قتل رسیده بودند. برای آنان طلب رحمت و دعای خیر کردند. بنی‌لحیان با خبر شدند و راهی قله‌های کوه‌ها گردیدند و درنتیجه دست رسول خدا جو یارانشان به احدی از بنی‌لحیان نرسید.
پیامبر اکرم جمدت دو روز در اراضی بنی‌لحیان به سر بردند، و چند سریه به این سوی و آن سوی اعزام کردند، اما دستشان به بنی‌لحیان نرسید. به عُسفان رفتند، و ده سوارکار را به کُراع‌الغمیم اعزام فرمودند تا به گوش قریشیان برسد. .آنگاه به مدینه بازگشتند. مدت غیبت آن حضرت در مدینه در ارتباط با این غزوه چهارده شبانه‌روز بود.