فصل (۱۲۸): بطلان ادعای رافضی در مورد دلالت آیۀ: ﴿ٱلَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمۡوَٰلَهُم﴾بر امامت علیس
رافضی می‌گوید: برهان بیست و هفتم: فرموده حق تعالی است: ﴿ٱلَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمۡوَٰلَهُم بِٱلَّيۡلِ وَٱلنَّهَارِ سِرّٗا وَعَلَانِيَةٗ﴾[البقرة: ۲۷۴].
«آن‌ها که اموال خود را، شب و روز، پنهان و آشکار، انفاق مىکنند».
از طریق ابونعیم با اسناد به روایت ابن عباس آیه در شأن علی نازل شده است آنگاه که چهار درهم داشت، یک درهمش را در شب، درهمی را در روز، درهمی دیگر را نهانی و درهم آخر را آشکارا انفاق کرد، ثعلبی هم همین را روایت کرده است، و از آنجا که آیه در شأن کس دیگری نیامده، علی بهتر و برتر بوده و امام بر حق است. پاسخ او بر چند وجه است: اول: لزوم اثبات درستی روایت چون روایت ابو نعیم و ثعلبی دلیل بر درستی نیست.
دوم: این حدیث دروغ است و ثابت نشده است.
سوم: آیه لفظ عام دارد و هرچه را که در شبانه روز و آشکار و نهان انفاق شود در بر می‌گیرد. به عبارت دیگر هرکس به آن عمل کند مصداق آن می‌شود خواه علی باشد خواه هرکس دیگری، و ممکن نیست که مراد آیه فقط یک فرد معین باشد.
چهارم: آنچه در حدیث آمده با معنای آیه متناقض است: آیه بر انفاق کردن در دو وقتی دلالت دارد که هیچ وقتی خارج از آن دو نیست، و دو حالتی را قصد کرده که همه کارها حتماً در یکی از آن‌ها انجام می‌شوند. هر فعلی حتماً باید در زمانی انجام گیرد. زمان هم یا شب است یا روز. خود فعل هم یا پنهانی است و یا آشکارا، پس انفاق کردن همیشه از او زمان و دو حالت مذکور خارج نیست (و لذا آیه انفاق همه را شامل می‌شود).
پنجم: ما اگر هم فرض کنیم که علی آن کار را کرده و آیه درباره او نازل شده است، آیا فراتر از این است که او چهار درهم را در چهار حالت انفاق کرده است؟! و این کاری است که تا روز قیامت جایز و میسر است، و انفاق‌گران مبالغی چون آن و چندین برابر آن بسیار زیاد و بی‌شمارند. و اصولاً هرکس که در او خیری باشد، به ناچار ان شاء الله گاهی در شب و گاهی در روز، گاهی پنهانی و گاه آشکارا حتماً چیزی انفاق می‌کند. پس این کار از خصائص آنان نیست، و بر فضیلت امامت هم دلالت نمی‌کند.