فصل (۶۷): در مورد رد بر مطاعن و نقل نادرست رافضی که ابوبکر صدیق از خداوند هراس داشت

مولف رافضی می‌گوید: «ابوبکر به هنگام احتضار گفت: ای کاش مادرم مرا به دنیا نیاورده بود! ای کاش پَر کاهی می‌بودم! در حالی که اهل سنت خودشان از پیغمبرص نقل کرده‌اند که فرموده: هرکس به احتضار برسد، جایگاه خودش در بهشت و یا جهنم را خواهد دید».

در جواب باید گفت: این‌که ابوبکر هنگام احتضار چنین چیزی گفته باشد، معروف و شناخته شده نیست، و بلکه بدون شک باطل است، و بلکه آنچه از او به ثبوت رسیده این است که هنگام احتضار عایشه در نزد او این بیعت شعر را خواند که:

لعمرك ما يغني الثراء عن الفتى
إذا حشرجت يوما وضاق بها الصدر

سوگند به جان تو! هنگام احتضار و خروج روح، توانگری و ثروت، جوان را بی‌نیاز نمی‌کند.

ابوبکر لحاف را از روی چهره برداشت و گفت: نه اینگونه نیست، بلکه بگو: ﴿وَجَآءَتۡ سَكۡرَةُ ٱلۡمَوۡتِ بِٱلۡحَقِّۖ ذَٰلِكَ مَا كُنتَ مِنۡهُ تَحِيدُ ١٩﴾[ق: ۱۹].

«و سرانجام، سکرات مرگ بحق فرامى‏رسد (و به انسان گفته مى‏شود:) این همان چیزى است که تو از آن مى‏گریختى».

و بلکه از ابوبکرسنقل شده که به هنگام صحت می‌گفت: کاش از مادرم متولد نمی‌شدم! و امثال این کلام – اگر صدور آن صحت داشته باشد – از باب خوف است – و مثل چنین سخنی از گروهی نقل شده که از باب خوف و هیبت احوال قیامت آن را گفته‌اند، و حتی بعضی گفته‌اند: اگر مخیر شوم بین این‌که محاسبه شوم و سپس وارد بهشت گردم، و یا این‌که به خاک تبدیل شوم. تبدیل شدن به خاک را بر می‌گزینم. امام احمد از ابوذر نقل کرد، که گفته است: دوست داشتم درختی می‌بودم که بریده می‌شود.