فصل (۱۷): دربارۀ سیرت موسی بن جعفر کاظم
بعد از جعفر، نوبت موسی بن جعفر است، ابوحاتم رازی درباره او می‌گوید: «ثقه و صادق بوده و یکی از ائمه مسلمانان است».
موسی در مدینه و در سال صد و بیست و اندی متولد شد، مهدی او را به بغداد برده و سپس دوباره به مدینه بازگرداند و تا دوره خلافت هارون الرشید در آنجا ماند. هارون در بازگشتش از عمره به مدینه وارد شد و او را با خودش به بغداد برد و او را در آنجا حبس کرد تا این‌که در زندانش وفات یافت.
ولی بعد از موسی، هیچیک صاحب چنان علمی نبوده‌اند که باعث شود اخبار آن‌ها در کتب مشهور علماء و در تواریخ ذکر گردد، و نه در تفسیر و غیر آن اقوال معروفی داشته‌اند، ولی دارای فضایل و محاسنی در زمینه خود بوده‌اند – رضی الله عنهم اجمعین – و موسی بن جعفر به عبادت و زهد مشهور بوده است ولی حکایت مذکور از شقیق بلخی کذب و دروغ است، و این حکایت مخالف احوال شناخته شده موسی بن جعفر نیز می‌باشد.
و این‌که می‌گوید: «بشر حافی در محضر او توبه کرد».
این کلام مؤلف دروغ بافته شده کسی است که نه از احوال او، و نه از احوال بشر اطلاعی نداشته است. موسی بن جعفر وقتی توسط هارون الرشید به عراق برده شد، حبس گردید. بنابراین نمی‌توانسته از کنار خانه بشر و امثال او بگذرد.