فصل (۴۹): در مورد این‌که آیۀ مناجات فضیلت و دلالتی بر امامت ندارد
مولف رافضی می‌گوید: علیسمی‌فرماید هیچ کسی جز من به آیه زیر عمل نکرد که می‌فرماید: ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِذَا نَٰجَيۡتُمُ ٱلرَّسُولَ فَقَدِّمُواْ بَيۡنَ يَدَيۡ نَجۡوَىٰكُمۡ صَدَقَةٗۚ﴾[المجادلة: ۱۲].
«ای کسانی که ایمان آورده‌اید! هنگامی که می‌خواهید با رسول خدا نجوا کنید پیش از نجوایتان صدقه‌ای در راه خدا بدهید».
امام می‌فرماید: تنها من به این آیه عمل نمودم و خداوند به سبب آن امر موجود در این آیه را بر امت سبک و آسان کرد.
در جواب باید گفت: «دادن صدقه بر مسلمانان واجب نبوده است که با ترک آن گناهکار محسوب گردند، و تنها زمانی واجب بوده که شخص می‌خواست با پیغمبرصنجوا نماید، و مورد اتفاق است که کسی جز علی نخواست نجوا نماید و او نیز برای این منظور به شخصی صدقه داد.
و امر موجود در این آیه مانند امر به دادن فدیه است، برای کسی که بخواهد اول عمره و سپس حج را بجا بیاورد.