فصل (۵۰): خطای رافضی در مورد استدلال به آیۀ سقایه
مولف رافضی می‌گوید: «محمد بن کعب قرظی می‌گوید: طلحه بن شیبه از بنی عبدالدار و عباس بن عبدالمطلب و علی بن ابی طالب افتخارات خود را بر می‌شمردند. طلحه بن شیبه گفت: من کلیدهای کعبه را دارم، اگر بخواهم می‌توانم در آن بمانم. عباس گفت: من مسئول سقایت کعبه هستم و اگر بخواهم در مسجد الحرام می‌مانم. علی گفت: نمی‌دانم چه می‌گویید، من قبل از همه مردم شش ماه به سوی قبله نماز خوانده‌ام و مجاهد در راه خدا بوده‌ام. به دنبال این جریان خداوند نازل فرمود که: ﴿۞أَجَعَلۡتُمۡ سِقَايَةَ ٱلۡحَآجِّ وَعِمَارَةَ ٱلۡمَسۡجِدِ ٱلۡحَرَامِ كَمَنۡ ءَامَنَ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِ وَجَٰهَدَ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِۚ لَا يَسۡتَوُۥنَ عِندَ ٱللَّهِۗ وَٱللَّهُ لَا يَهۡدِي ٱلۡقَوۡمَ ٱلظَّٰلِمِينَ ١٩﴾[التوبة:۱۹].
«آیا سیراب کردن حجاج، و آباد ساختن مسجد الحرام را، همانند (عمل) کسى قرار دادید که به خدا و روز قیامت ایمان آورده، و در راه او جهاد کرده است؟!(این دو،) نزد خدا مساوى نیستند! و خداوند گروه ظالمان را هدایت نمىکند».
در جواب مولف باید گفت: این خبر با این الفاظ در هیچیک از کتب حدیثی مورد اعتماد وجود ندارد و بلکه نشانه‌های دورغ و جعلی بودن در این حدیث آشکار است، از جمله: طلحه بن شیبه وجود خارجی ندارد و خادم کعبه شیبه بن عثمان بن طلحه بوده است، و این نشان می‌دهد که حدیث صحیح نیست. از نشانه‌های دیگر این‌که عباس گفته «اگر بخواهم در مسجد الحرام می‌مانم» در حالی که ماندن در آن هیچ فضیلتی به همراه ندارد تا به آن افتخار شود.
به علاوه، در حدیث آمده که علی گفت: «شش ماه قبل از مردم نماز خوانده‌ام ...» بطلان این سخن آشکار است زیرا فاصله زمانی بین ایمان آوردن علی با ایمان آوردن زید و ابوبکر و خدیجه، یک روز و یا در همین حدود بوده است، پس چگونه شش ماه قبل از همه مردم نماز خوانده است؟
و در نهایت باید گفت: عبارت: «من مجاهد و صاحب جهاد بوده‌ام» در حالی که تعداد بسیاری در آن شرکت کرده باشند، نادرست است.