فصل (۵۲): در مورد به دوش گرفتن علیستوسط پیامبرصو این‌که فضیلتی در آن نیست

مولف رافضی می‌گوید: «و یزید بن ابی مریم از علیسنقل می‌کند که گفت؛ با رسول اکرم صرفتیم تا به کعبه رسیدیم، پیغمبر صبه من گفت: بنشین. نشستم و او روی شانه من رفت. خواستم که برخیزم. رسول الله صضعف مرا دید، پس پایین آمد و نشست و فرمود: روی شانـه من برو. روی شانـه‌هایش نشستم. و رسـول الله صبرخواست، احساس کردم اگر بخواهم به افق آسمان می‌رسم. به بالای کعبه رسیدم و مجسمه‌ای از طلا و یا مس بر آن دیدم، آن را زیر و رو و بالا و پایین کرده، تا بر آن سیطره یافتم. پیغمبر صفرمود: آن را بینداز. آن را انداختم و بسان شیشه شکست. سپس پایین آمدم و همراه رسول اکرم صدویدیم تا در بین خانه‌ها ناپدید شدیم، از ترس این‌که مبادا کسی ما را ببیند».

در جواب مولف باید گفت: این حدیث حتی اگر صحیح باشد، متضمن چیزی از خصائص ائمه و یا خصایص علی نیست. زیرا پیغمبر صدر حالی که امامه بنت ابی العاص بن ربیع را بر روی شانه‌هایش می‌گذاشت، نماز می‌خواند: وقتی می‌ایستاد او را روی شانه‌هایش می‌گذاشت، و وقتی سجده می‌برد او را روی زمین می‌گذاشت. گاهی که پیغمبر صسجده می‌برد، حسنساز سر و شانه‌های ایشان بالا می‌رفت. پیغمبرصمی‌فرمود: «إنَّ ابني ارتحلني» [۱۴۷]یعنی: پسرم حسن سوار بر دوش من شده است. و پیغمبر صحسن را می‌بوسید. پس چنانچه پیغمبر صپسر و دختر خردسال را روی دوش خود سوار کرده است، حمل علی توسط ایشان به معنی خصایص و فضایلی برای علی نیست. زیرا غیر علی نیز با او در آن شریک و سهیم‌اند. باید اضافه کرد حمل علی توسط پیغمبر صبه خاطر عجز علی از حمل پیغمبر صبوده است، پس این ماجرا ذیل مناقب پیغمبر صقرار می‌گیرد و فضیلت کسی که پیغمبر صرا حمل می‌کند بزرگتر از فضیلت کسی است که پیغمبر صاو را حمل می‌نماید، و به ثبوت رسیده که در روز احد، تعدادی از صحابه مثل طلحه ‌بن عبیدالله پیغمبر صرا حمل کردند: این کار باعث نفعی برای پیغمبر صاست و حمل دیگران توسط ایشان باعث نفعی برای دیگران است و بدیهی است که سود رساندن با جان و مال به پیغمبر صبا ارزش‌تر از سود بردن از وجود و یا دارایی پیغمبر صمی‌باشد.

[۱۴۷] - نسایی، ۲/۱۸۲ و احمد، ۳/۴۹۳.