مختصری از منهاج السنة النبویة

فهرست کتاب

فصل (۱۸۲): سخن دربارۀ حدیث مهدی

فصل (۱۸۲): سخن دربارۀ حدیث مهدی

امّا حدیثی را که روایت نموده است: از ابن عمر از پیغمبر ص(در آخرالزمان مردی ظاهر می‌شود اسم و کنیه‌اش مثل اسم و کنیه‌ی من است، زمین را از عدالت پر می‌کند همچنانکه از جور و ظلم پر شده است، و آن مهدی است).

جواب: احادیثی که در مورد خروج مهدی مورد استدلال واقع می‌شوند، صحیح هستند، آن حدیث را أبوداود و ترمذی و احمد و غیر از آن‌ها از حدیث ابن مسعود و غیره روایت کرده‌اند: )اگر تنها یک روز از عمر دنیا بماند خداوند آن روز را طولانی می‌کند و به اتمام نمی‌رساند تا مردی از من یا از اهل بیت من خروج می‌کند، اسمش با اسم من یکی است و اسم پدرش اسم پدر من است، زمین را از عدالت و داد پروری پر می‌کند همچنانکه از جور و ظلم پر شده است). ترمذی و ابوداود آن را از روایت امّ سلمه روایت کرده‌اند [۲۷۱].

و همچنین در حدیث است: (مهدی از اهل بیت من و از اولاد فاطمه است)، ابوداود از طریق ابوسعید آن را روایت کرده، و در همین حدیث هست (که هفت سال بر زمین مالک می‌شود). و از علیسروایت نموده - که علی به حسن نگاه کرد و گفت: (این پسر من بزرگ [سیّد] است مانند آنچه که رسول اللّه صاو را نامگذاری نموده، و از صلب او مردی خروج خواهد نمود با اسم پیغمبرتان در اخلاق و ظاهر به ایشان شباهت دارند زمین را از عدالت پر خواهد نمود) [۲۷۲].

فرق مختلفی در این احادیث به اشتباه رفته‌اند، فرقه‌ای این احادیث را انکار نموده و به حدیث ابن ماجه که از پیغمبر صمی‌فرماید: (مهدی وجود ندارد مگر عیسی پسر مریم [۲۷۳]استدلال کرده‌اند امّا این حدیث ضعیف است، محمّد بن ولید بغدادی و غیر او بر این حدیث اعتماد کرده‌اند در حالیکه چیزی نیست که بر آن اعتماد شود، ابن ماجه از یونس از شافعی، و شافعی از مردی یمنی روایت نموده که آن را محمّد بن خاله جَنَدیّ می‌گویند، در حالیکه محمّد بن خاله جنّدیّ حجّت نیست و این در سند شافعی وجود ندارد، و گفته شده شافعی از جَنَدی نشنیده و یونس از شافعی نشنیده.

دوّم: دوازده امامیه‌ای که ادّعا می‌کنند این مهدی ایشان است، مهدی آن‌ها اسمش محمّد بن حسن است و مهدی موصوفی که پیغمبر صآنرا وصف نموده اسمش محمّد بن عبداللّه است.

[۲۷۱] - نگا:سنن أبو داود (۴/۱۵۱-۱۵۳) ونگاه:ابن ماجه (۲/۱۳۶۸) وترمذی (۴/۵۰۵) حدیث (۲۲۳۰). [۲۷۲] - نگا: سنن ابو داود(۴/۱۵۳) [۲۷۳] - نگا: سنن ابن ماجه (۲/۱۳۴۰-۱۳۴۱)