فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد اول

۳٩- باب: مَنِ اسْتَحْيَا فَأَمَرَ غَيْرَهُ بِالسُّؤَالِ
باب [۳٩]: کسی که خودش حیا کرد و دیگری را امر کرد که پرسان نماید

۱٠٧- عَنْ عَليِّ سقَالَ: كُنْتُ رَجُلًا مَذَّاءً فَأَمَرْتُ المِقْدَادَ أَنْ يَسْأَلَ النَّبِيَّ جفَسَأَلَهُ، فَقَالَ: «فِيهِ الوُضُوءُ» [رواه البخاری: ۱۳۲].

۱٠٧- از علیسروایت است که گفت: من شخصی بودم که (مذی) از من بسیار خارج می‌شد، (مقداد) [۲۲۲]را امر کردم تا [حکم] آن را از پیامبر خدا جبپرسد، و چون پرسید، فرمودند: «از [خارج شدن] مذی، وضوء واجب می‌شود» [۲۲۳].

[۲۲۲] وی مقداد بن عمرو بن ثعلبه کندی است، در تمام غزوات با پیامبر خدا جاشتراک داشت، یکی از هفت کسی است که اسلام را در مکۀ مکرمه ظاهر ساختند، دارای مناقب بسیار است، شخص چاق و تنومندی بود، در مدینۀ منوره در خلافت عثمانسبه سن هفتاد سالگی وفات یافت، (أسد الغابه: ۴/۴٠٩-۴۱۱). [۲۲۳] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) مذی عبارت از مایع بی‌رنگ و لغزانی است که هنگام غلبه شهوت، و یا هنگام یادآوری جماع، و یا مشغول شدن به مقدمات جماع از انسان خارج می‌شود، و (مذی) در زن‌ها بیشتر از مردها است، منتهی از مردها زودتر، و از زن‌ها دیرتر خارج می‌شود. ۲) خود علیساز آن جهت از پرسیدن حکم این مسئله از پیامبر خدا جخودداری نمود، که شوهر دختر پیامبر خدا جبود، و از یادآوری این مسئله از ایشان شرم نمود، و این امر دلالت بر کمال ادب علیسدارد، و علماء گفته‌اند که: شخص نباید در نزد اقارب همسر خود از مسائل جماع و شهوت یادآوری نماید. ۳) از خارج شدن (مذی) تنها وضوء لازم می‌شود نه غسل. ۴) چون (مذی) نجس است، بنابراین اگر از کسی مذی خارج شد، باید ذَکَر خود را بشوید، ورنه جسمش نجس باقی مانده و اگر در همان حال نماز می‌خواند، نمازش صحت پیدا نمی‌کند.