فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد اول

٧- باب: مَنْ تَطَيَّبَ واغْتَسَلَ
باب [٧]: کسی که بعد از استعمال خوشبویی غسل نمود

۱٩۴- عَنْ عَائِشَةَ لقَالَتْ: «كَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَى وَبِيصِ الطِّيبِ، فِي مَفْرِقِ النَّبِيِّ جوَهُوَ مُحْرِمٌ» [رواه البخاری: ۲٧۱].

۱٩۴- از عائشهلروایت است که گفت: گویا همین حالا به درخشندگی عطری که بر فرق سر پیامبر خدا جاستعمال شده بود، نظر می‌کنم، و این در حالی بود که ایشان مُحرِم بودند [۳۲۲].

[۳۲۲] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) اگر اثر خوشبوئی که مُحرم پیش از احرام بستن استعمال کرده است، بر بدنش باقی می‌ماند، باکی ندارد. ۲) امام مالک/می‌گوید: استعمال عطری که اثرش بعد از احرام باقی می‌ماند، برای محرم پیش از احرام بستنش روا نیست، و از این حدیث چنین جواب می‌دهد که این عطر زدن جهت همبستر شدن با همسران‌شان، و پیش از غسل کردن بود، به طوری که بعد از غسل کردن اثری از عطر بر پیامبر خدا جباقی نمانده بود، ولی سیاق و عبارت حدیث دلالت بر خلاف نظر و تاویل امام مالک/دارد، والله تعالی أعلم بالصواب.