فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد اول

۲- باب: غُسْلِ الرَّجُلِ مَعَ امْرَأَتِهِ
باب [۲]: غسل نمودن مَرد با همسرش

۱۸٧- عَنْ عَائِشَةَ لقَالَتْ: «كُنْتُ أَغْتَسِلُ أَنَا وَالنَّبِيُّ جمِنْ إِنَاءٍ وَاحِدٍ، مِنْ قَدَحٍ يُقَالُ لَهُ الفَرَقُ» [رواه البخاری: ۲۵٠].

۱۸٧- از عائشهلروایت است که گفت: من و پیامبر خدا جاز ظرف واحدی [یعنی]: از قدحی، که به نام (فَرَق) یاد می‌شد، باهم غسل می‌کردیم [۳۱۴].

[۳۱۴] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) فَرَق بر وزن عرق، پیمانه‌ای است که شانزده رطل است، و چون هر رطل، (۴۵۵) گرام می‌باشد، بنابراین (فَرَق) مساوی هفت لتر و ربع است. ۲) برای زن و شوهر جائز است که باهم در یکجا و از یک ظرف، غسل نمایند. ۳) برای مرد و زن روا است که از یک ظرف غسل نموده و یا وضوء بسازند. ۴) برای زن و مرد روا است که از آب باقی ماندۀ غسل و وضوی یکدیگر، غسل نموده و یا وضوء بسازند. ۵) اما عینی/به نقل از امام دراوردی می‌گوید: برای زن و شوهر روا است که عورت یکدیگر را ببینند، و دلیل‌شان این است که ابن حبان از طریق سلیمان بن موسی روایت می‌کند که کسی از وی پرسید: آیا روا است که مرد به فرج زن خود نظر کند؟ سلیمان گفت که من از این مسأله از عطاء پرسدم، عطاء گفت که من از این مسأله از عائشهلپرسیدم، و او در جوابم همین حدیث را ذکر نمود. ولی نظرم آن است که نظر به حدیثی که عائشهلمی‌گوید: نه من عورت پیامبر خدا جرا دیدم، و نه ایشان عورت مرا، شاید آن‌ها که باهم غسل می‌کردند، عورت خود را به ازار و یا لنگی پوشیده بوده باشند، و حتی به فرض آنکه عورت خود را نپوشانده باشند، از کجا معلوم که به عورت یکدیگر نظر می‌کردند؟ والله تعالی أعلم.