فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد اول

۴- باب: التَّخْفِیفِ فِي الوُضُوءِ
باب [۴]: تخفیف در وضوء

۱۱۳- عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ ب: «أَنَّ النَّبِيَّ جنَامَ حَتَّى نَفَخَ، ثُمَّ صَلَّى – وَلَمْ يَتَوَضَّا وَرُبَّمَا قَالَ: اضْطَجَعَ حَتَّى نَفَخَ، ثُمَّ قَامَ فَصَلَّى» [رواه البخاری: ۱۳۸].

۱۱۳- از ابن عباسبروایت است که پیامبر خدا جخواب شدند تا جایی که نفیرشان بلند گردید، بعد از آن بدون آنکه وضوء بسازند، نماز خواندند، - و یا چنین گفت که – به پهلو خوابیدند تا اینکه نفیرشان بلند شد، بعد از آن برخاسته و نماز خواندند [۲۳٠].

[۲۳٠] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: طوری که قبلا به آن اشاره نمودیم، اینکه کسی بخوابد، و بعد از خواب شدن بدون آنکه وضوء به آن وضوء بسازد، نماز بخواند، خاص برای پیامبر خدا ج، و سائر انبیاء علیهم السلام است، زیرا طوری که در احادیث دیگری آمده است، چشم ایشان خواب ولی قلب‌شان جهت تلقی وحی، بیدار بود، ولی کسان دیگری اگر می‌خوابند، باید هنگام نماز خواندن وضوء بسازند، زیرا در وقت خوابیدن به تمام اعضای خود می‌خوابد، و اختیاری به هیچ یک از اعضای خود ندارند.