فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد اول

۱٧- باب: الصَّلاَةِ عَلَى النُّفَسَاءِ وَسُنَّتِهَا
باب [۱٧]: نماز [جنازه] بر زنی که در حالت نفاس وفات یافته است

۲۲۱- عَنْ سَمُرَةَ بْنِ جُنْدُبٍ س: «أَنَّ امْرَأَةً مَاتَتْ فِي بَطْنٍ، فَصَلَّى عَلَيْهَا النَّبِيُّ ج، فَقَامَ وَسَطَهَا» [رواه البخاری: ۳۳۲].

۲۲۱- از سمره بن جندبس [۳۵۱]روایت است که: زنی از اثر ولادت وفات یافت، پیامبر خدا جدر وسط جنازه‌اش ایستادند، و بر وی نماز خواندند [۳۵۲].

[۳۵۱] وی سمره بن جندب بن هلال فزاری است، با خوارج سخت مخالف بود و می‌گفت: بدترین مردمان هستند، مسلمانان را تکفیر می‌کنند، و خون آن‌ها می‌ریزند، از این جهت است که خوارج و کسانی که هم نظر آن‌ها هستند وی را دشنام داده و از وی بدگوئی می‌نمایند، در سال پنجاه و نه هجری در بصره وفات یافت، أسد الغابه (۲/۳۵۴-۳۵۵). [۳۵۲] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) اگر زن در حالت عادت ماهانگی و یا مریضی ولادت وفات می‌یابد، باید بر وی نماز جنازه خوانده شود. ۲) در اینکه امام در وقت نماز خواندن بر زن به چه قسمت از جنازه ایستاده شود، بین علماء اختلاف است، امام احمد بن حنبل/می‌گوید: باید به وسط جنازه ایستاده شود، و احناف رحمهم الله می‌گویند که باید در برابر سینه‌اش ایستاده شود، و در این موضوع در نزد آن‌ها فرقی بین جنازۀ زن و مرد نیست، و می‌گویند: اینکه در حدیث نبوی شریف لفظ (وسط) آمده است، وسط عبارت از سینه است، زیرا قسمت فوقانی جنازه عبارت از دست و سر، و پایین جنازه عبارت از شکم و پاها است، پس وسط عبارت از سینه است.