۲۸- باب: الرَّجُلُ يُوَضِّيءُ صَاحِبَهُ
باب [۲۸]: شخصی که دیگری را وضوء می‌دهد
۱۴۱- عَنِ المُغِيرَةِ بْنِ شُعْبَةَ س: أَنَّهُ كَانَ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ جفِي سَفَرٍ، وَأَنَّهُ ذَهَبَ لِحَاجَةٍ لَهُ، وَأَنَّ مُغِيرَةَ «جَعَلَ يَصُبُّ المَاءَ عَلَيْهِ وَهُوَ يَتَوَضَّأُ، فَغَسَلَ وَجْهَهُ وَيَدَيْهِ، وَمَسَحَ بِرَأْسِهِ، وَمَسَحَ عَلَى الخُفَّيْنِ» [رواه البخاری: ۱۸۲].
۱۴۱- از مغیره بن شعبهسروایت است که: وی در سفری با پیامبر خدا جبود، ایشان به قضای حاجت رفتند، [و هنگام وضوء ساختن] مغیره آب می‌ریخت، و پیامبر خدا جوضوء می‌ساختند، روی و دست‌های خود را شستند، و بر سر و بر موزه‌های خود مسح کردند [۲۶٠].
[۲۶٠] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) استعانت به دیگری در وضوء ساختن روا است، و مراد از استعانت آن است که شخص وضوء بسازد، و دیگری برایش آب بریزد، و حتی بعضی از علماء به این نظر اند که با قیاس به آب ریختن، وضوء دادن شخص نیز روا است، به این معنی که شخص بنشیند، و دیگری عضای وضویش را بشوید، و بر سرش مسح کند، ولی بسیاری از علماء بر این نظر اند که اگر معذرتی نباشد، وضوء ساختن عبادت است، و قیاس در عبادات در نزد بسیاری از اصولیین جواز ندارد، والله أعلم. ۲) مسح کردن بر موزه جواز دارد. ۳) از ادب آن است که خورد سالان بزرگسالان را احترام نموده و برای‌شان خدمت نمایند.