فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد اول

۴۴- باب: مَا جَاءَ فِي غَسْلِ البَوْلِ
باب [۴۴]: آنچه که در شستن بول آمده است

۱۶۵- عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ سقَالَ: كَانَ النَّبِيُّ ج«إِذَا تَبَرَّزَ لِحَاجَتِهِ، أَتَيْتُهُ بِمَاءٍ فَيَغْسِلُ بِهِ» [رواه البخاری: ۲۱٧].

۱۶۵- از انس بن مالکسروایت است که گفت: پیامبر خدا جوقتی که به قضای حاجت بیرون می‌شدند، برای ایشان آبی حاضر می‌کردم، و با آن آب، [آنچه را که لازم بود] می‌شستند [۲۸٧].

[۲۸٧] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) از این حدیث دانسته می‌شود که استنجاءزدن با آب بعد از قضای حاجت، سنت است، ولو آنکه نجاست از جای معین خود تجاوز نکرده باشد. ۲) اگر نجاست از جای خود تجاوز نکرده باشد، استنجاءزدن تنها به کلوخ و سنگ و امثال آن‌ها جواز دارد، ولی – طوری که قبلا هم گفتیم – بدون شک بهتر آن است که بعد از استنجاءزدن به سنگ و کلوخ، به آب نیز استنجاء زده شود.