۵۴- «باب»
باب [۵۴]
۲٩۳- عَنْ أَنَسٍ س: «أَنَّ رَجُلَيْنِ مِنْ أَصْحَابِ النَّبِيِّ جخَرَجَا مِنْ عِنْدِ النَّبِيِّ جفِي لَيْلَةٍ مُظْلِمَةٍ، وَمَعَهُمَا مِثْلُ المِصْبَاحَيْنِ يُضِيئَانِ بَيْنَ أَيْدِيهِمَا، فَلَمَّا افْتَرَقَا صَارَ مَعَ كُلِّ وَاحِدٍ، مِنْهُمَا وَاحِدٌ حَتَّى أَتَى أَهْلَهُ» [رواه البخاری: ۴۶۵].
۲٩۳- از انسسروایت است که گفت: دو نفر از اصحاب پیامبر خدا جدر شب تاریکی از نزد آن حضرت جبرآمدند، و به مانند اینکه با ایشان دو چراغ باشد، پیش روی‌شان را روشن می‌کرد، و هنگامی که از یکدیگر جدا شدند، با هرکدام از آن‌ها یک چراغ همراه گردید، تا اینکه به خانواده‌های خود رسیدند [۴۵۸].
[۴۵۸] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) آن دو نفری که از نزد پیامبر خدا جبرآمدند، یکی: عبَّاد، بن بشیر، و دیگری أُسَیْد بن حُضَیر بود. ۲) امام عینی/می‌گوید: «این حدیث به طور صریح دلالت بر کرامات اولیاء دارد، ورد بر کسانی است که از کرامات اولیاء منکر هستند، و کرامت برای اولیاء در همۀ عصور واقع شده است» و برای نمونه چندین مثال را از کرامات صحابه و غیر صحابه ذکر کرده است.