۶۴- باب: الصَّلاَةِ إِلَى العَنَزَةِ
باب [۳]: نماز خواندن به طرف عصای نیزه‌دار
۳۱۵- عَنْ أَنَسِ بْنَ مَالِكٍ سقَالَ: «كَانَ النَّبِيُّ جإِذَا خَرَجَ لِحَاجَتِهِ، تَبِعْتُهُ أَنَا وَغُلاَمٌ وَمَعَنَا عُكَّازَةٌ أَوْ عَصًا أَوْ عَنَزَةٌ، وَمَعَنَا إِدَاوَةٌ، فَإِذَا فَرَغَ مِنْ حَاجَتِهِ نَاوَلْنَاهُ الإِدَاوَةَ» [رواه البخاری: ۵٠٠].
۳۱۵- از انس بن مالکسروایت است که گفت: پیامبر خدا جوقتی که به قضای حاجت بیرون می‌شدند، من و جوان دیگری با ایشان می‌رفتیم، و با خود عصا، یا چوب دستی، و یا عصای نیزه‌داری را همراه ظرف آبی [جهت وضوء ساختن] برمی‌داشتیم.
و چون از قضای حاجت فارغ می‌شدند، ظرف آب را به دست‌شان می‌دادیم [۴۸۲].
[۴۸۲] از احکام متعلق به این حدیث آنکه: برداشتن عصای نیزه‌دار برای آن بود که اگر زمین سخت می‌بود آن را قدری می‌کندند، تا زمین نرم گردیده و سبب پاش خوردن بول نگردد، و در هنگام نماز خواندن، این عصای نیزه‌دار را به حیث (حمایه) پیش روی خود قرار می‌دادند، و آبی را که برمی‌داشتند، طبعا برای استنجاء زدن و وضوء ساختن بود.