۴- باب: مَنْ سَمَّى النِّفَاسَ حَيْضًا
باب [۴]: کسی که نفاس را حیض نامید
۲٠٧- عَنْ أُمِّ سَلَمَةَ لقَالَتْ: بَيْنَا أَنَا مَعَ النَّبِيِّ ج، مُضْطَجِعَةٌ فِي خَمِيصَةٍ، إِذْ حِضْتُ، فَانْسَلَلْتُ، فَأَخَذْتُ ثِيَابَ حِيضَتِي، قَالَ: «أَنُفِسْتِ» قُلْتُ: نَعَمْ، فَدَعَانِي، فَاضْطَجَعْتُ مَعَهُ فِي الخَمِيلَةِ [رواه البخاری: ۲٩۸].
۲٠٧- از أم سلمهلروایت است که گفت: در حالی که با پیامبر خدا جدر زیر یک روپوش خوابیده بودم، دچار عادت ماهانگی گردیدم، آهسته خود را بیرون کشیدم، و جامه‌های عادت ماهانگی خود را گرفتم.
پیامبر خدا جفرمودند: «مگر نفاس شده‌ای»؟
گفتم: بلی!
مرا طلبیدند، و باز با ایشان زیر روپوش خوابیدم [۳۳۶].
[۳۳۶] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) مراد از (نفاس) خونی است که از زن بعد از ولادت خارج می‌گردد، و ام سلمهلدر این وقت حیض شده بود نه نفاس، ولی به جهت مشابهتی که بین حیض و نفاس وجود دارد، پیامبر خدا جحیضش را نفاس نامیدند، و از این مشابهت‌ها آنکه: در هردوی آن‌ها زن از نماز خواندن و روزه گرفتن ممنوع می‌باشد، و در هردو حالت برای شوهرش روا نیست که با وی جماع نماید، و در هردو حالت زن از خواندن قرآن و رفتن به مسجد، و طواف به خانۀ خدا و امثال این‌ها ممنوع می‌باشد. ۲) جائز است که مرد در حالی که زنش به عادت ماهانگی و یا مریضی ولادت دچار است، اگر خواسته باشد، با وی در یک بستر بخوابد، ولی باید از تماس بین ناف زانوی زن خودداری نماید، و دیگر کارها از بوسه و معانقه وغیره برایش روا است.