۱۳- باب: القِثَّاءِ بِالرُّطَبِ
باب [۱۳]: خوردن خیار با خرمای تازه
۱٩٠۳- عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرِ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ب، قَالَ: «رَأَيْتُ النَّبِيَّ جيَأْكُلُ الرُّطَبَ بِالقِثَّاءِ» [رواه البخاری: ۵۴۴٠].
۱٩٠۳- از عبدالله بن جعرف بن ابی طالبب [٧۱]روایت است که گفت: پیامبر خدا جرا دیدم که (رطب) را با خیار می‌خوردند [٧۲].
[٧۱] وی عبدالله بن جعفر بن ابی طالب است، در سرزمین هجرت در حبشه بدنیا آمد، از خودش روایت است که گفت: پیامبر خدا جبر سرم دست کشیدند و گفتند: بار الها! این فرزند جعفر را جانشین پدرش بگردان، بسیار جواد و سخاوتمند بود، تا جایی که او را قطب سخاوت می‌نامیدند، یکی از امراء علیسدر جنگ صفین بود، در وقت وفات نبی کریم جده ساله بود، و به سن نود سالگی در سال نود هجری وفات یافت، (الإصابه: ۲/۲۸٩ – ۲٩٠). [٧۲] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: (رطب): عبارت از خرمای تازه است، و گویند: سبب خوردن خیار با خرمای تازه این بود که خرمای تازه موجد حرارت، و خیار موجد برودت است، و این دو که باهم جمع شود، تعادل را در جسم برقرار می‌سازند.