۱٩- باب: لاَ عَدْوَى
باب [۱٩]: سرایتی نیست
۱٩۸۱- عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، سقالَ النَّبِيِّ جقَالَ: «لاَ تُورِدُوا المُمْرِضَ عَلَى المُصِحِّ» [رواه البخاری: ۵٧٧۴].
۱٩۸۱- از ابو هریرهسروایت است که گفت: پیامبر خدا جفرمودند: «شخص مریض نزد تندرست آورده نشود» [۱۴۵].
[۱۴۵] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱)معنی حدیث نبوی شریف این است که: حیوان مریض نزد حیوان تندرست برده نشود، و یا مطلق مریض خواه انسان باشد و خواه حیوان، نزد مطلق تندرست خواه انسان باشد و خواه حیوان، برده نشود، و در هرصورت، این حدیث دلالت بر این دارد که مریض نزد تندرست برده نشود. ۲) این حدیث اشاره بر این دارد که مرض، و یا بعضی از امراض ساری است، ولی طوری که در احادیث سابقه به آن اشاره شد، باید بر این عقیده بود که سرایت به ذات خود به دون قدرت و حکمت الهی مؤثر نیست.