فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد ششم

۱۱- باب: الوَصَايَةِ بِالجَارِ
باب [۱۱]: سفارش [نیکی کردن] به همسایه

۲٠۲۱- عَنْ عَائِشَةَ ل، عَنِ النَّبِيِّ جقَالَ: «مَا زَالَ يُوصِينِي بِالْجَارِ، حَتَّى ظَنَنْتُ أَنَّهُ سَيُوَرِّثُهُ» [رواه البخاری: ۶٠۱۴].

۲٠۲۱- از عائشهلاز پیامبر خدا جروایت است که فرمودند: «آن قدر جبرئیل مرا [به نیکی کردن] برای همسایه سفارش می‌کرد که گمان کردم که بزودی همسایه را وارث همسایه می‌سازد» [۱٧۱].

[۱٧۱] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: لفظ همسایه عام است و شامل همه انواع همسایه را می‌شود، چه قوم باشد و چه بیگانه، چه مسلمان باشد و چه کافر، چه دوست باشد و چه دشمن، چه نیکوکار باشد و چه بدکار، نیکی به همسایه آن است که از ضررت در امان باشد، و از احسانت امیدوار، به این معنی که اگر بتوانی از رساندن خیر برایش خودداری نورزی، و اگر قدرت به بدی کردن برایش داشته باشی، از بدی کردن نسبت به وی خودداری نمائی.