۴- باب: فَضْلِ مَنْ ذَهَبَ بَصَرُهُ
باب [۴]: کسی که بینائی‌اش از بین برود
۱٩۵۵- عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ س، قَالَ: سَمِعْتُ النَّبِيَّ جيَقُولُ: «إِنَّ اللَّهَ قَالَ: إِذَا ابْتَلَيْتُ عَبْدِي بِحَبِيبَتَيْهِ فَصَبَرَ، عَوَّضْتُهُ مِنْهُمَا الجَنَّةَ» [رواه البخاری: ۵۶۵۳].
۱٩۵۵- از انس بن مالکسروایت است که گفت: از پیامبر خدا جشنیدم که فرمودند: «خداوند می‌گوید: اگر بنده‌ام را به از بین بردن بینائی‌اش مبتلا سازم و او صبر کند، در عوض آن، جنت را برایش می‌دهم» [۱۲۲].
[۱۲۲] و البته این نعمت بالاتر از نعمت بینائی است، زیرا نعمت بینائی مؤقت و فانی، و نعمت بهشت دائمی و باقی است.