۴- باب: إِذَا حَنَثَ نَاسِياً فِي الأَيْمَانِ
باب [۴]: اگر کسی به فراموشی در سوگند حانث می‌شود
۲۱۴٧- وَعَنْهُ س: أَنَّ النَّبِيَّ جقالَ: «إِنَّ اللَّهَ تَجَاوَزَ لِأُمَّتِي عَمَّا وَسْوَسَتْ، أَوْ حَدَّثَتْ بِهِ أَنْفُسَهَا، مَا لَمْ تَعْمَلْ بِهِ أَوْ تَكَلَّمْ» [رواه البخاری: ۶۶۶۴].
۲۱۴٧- و از ابو هریرهسروایت است که پیامبر خدا جفرمودند: «خداوند برای امت من: وسوسه، و آنچه را که در نفس وی خطور می‌کند، تا وقتی که به آن عمل نکند، و یا به آن سخن نزند، مورد عفو و بخشایش قرار داده است» [۲٩۵].
[۲٩۵] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: اگر کسی به ذهنش خطور می‌کند که فلانی آدم بدی است، تا وقتی که این سخن را بر زبان نیاورد و برای دیگران نگوید، غیبت محسوب نمی‌شود، و یا اگر به ذهنش می‌رسد که زنش را طلاق داده است و یا طلاق می‌دهد، تا وقتی که لفظ (طلاق) را بر زبان نیاورده باشد و یا بر زبان نیاورد، زنش طلاق نمی‌شود، و امثال این‌ها.