فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد ششم

٧- باب: مَنْ رَأَى تَرْكَ النَّكِيرِ مِنَ النَّبِيِّ حُجَّةً لاَ مِن غَيْرِه
باب [٧]: کسی که ترک انکار را از پیامبر حجت می‌داند نه از دیگران

۲۲۱٩- عَنْ جَابِرَ بْنَ عَبْدِ اللَّهِ بأَنَّهُ كانَ يَحْلِفُ بِاللَّهِ: أَنَّ ابْنَ الصَّائِدِ الدَّجَّالُ، قُلْتُ: تَحْلِفُ بِاللَّهِ؟ قَالَ: «إِنِّي سَمِعْتُ عُمَرَ يَحْلِفُ عَلَى ذَلِكَ عِنْدَ النَّبِيِّ ج، فَلَمْ يُنْكِرْهُ النَّبِيُّ ج» [رواه البخاری: ٧۳۵۵].

۲۲۱٩- از جابر بن عبداللهبروایت است که وی سوگند می‌خورد که (ابن صیاد) دجال است، گفتم: به خدا سوگند می‌خوری؟

گفت: من عمرسرا شنیدم که به این چیز در نزد پیامبر خدا جسوگند خورد، و پیامبر خدا جبرایش بد نگفتند [۳۶٧].

[۳۶٧] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: عنوان باب دلالت بر این دارد که: اگر پیامبر خدا جببینند، و یا بشنوند که کسی کاری را انجام می‌دهد، و یا انجام داده است، و ایشان او را از آن کار منع نکنند، این ترک ممانعت دلیل بر این است که آن کار مشروع است، و انجام دادن آن جواز دارد، ورنه امکان ندارد که پیامبر خدا جکه در مقام تشریع قرار دارند، کار خلاف شرعی را ببینند، و یا از آن خبر شوند، و از آن ممانعت به عمل نیاورند.