۱۳- باب: الجَعْدِ
باب [۱۳]: موی مجعد
۱٩٩٩- عَنْ أَنَسَ بْنَ مَالِكٍ سكانَ شَعَرِ رَسُولِ اللَّهِ جرَجِلًا لَيْسَ بِالسَّبِطِ وَلاَ الجَعْدِ، بَيْنَ أُذُنَيْهِ وَعَاتِقِهِ» [رواه البخاری: ۵٩٠۵].
۱٩٩٩- از انسسروایت است که گفت: موهای پیامبر خدا جشانه زده بود، نه خیلی مجعد بود و نه خیلی افتاده، و [درازی آن] بین گوش و دوش بود.
۲٠٠٠- وعَنْهُ، سقَالَ: «كَانَ النَّبِيُّ جضَخْمَ اليَدَيْنِ وَالقَدَمَيْنِ، حَسَنَ الوَجْهِ، لَمْ أَرَ بَعْدَهُ وَلَا قَبْلَهُ مِثْلَهُ، وَكَانَ بَسِطَ الكَفَّيْنِ» [رواه البخاری: ۵٩٠٧].
۲٠٠٠- و از انسسروایت است که گفت: دست و پای پیامبر خدا جقوی، و روی‌شان زیبا بود، پیش از ایشان و بعد از ایشان کسی را به این زیبایی ندیده بودم، و کف‌های دست‌شان گشاده بود.