۳۴- باب: مَا يُكْرَهُ أَنْ يَكُونَ الْغَالِبَ عَلَى الإِنْسَانِ الشِّعْرُ حَتَّى يَصُدَّهُ عَنْ ذِكْرِ الله وَالْعلْمِ وَالقُرْآنِ
باب [۳۴]: روا نیست که اکثر وقت انسان به شعر گفتن بگذرد، و سبب ترک ذکر خدا و آموختن علم و خواندن قرآن گردد
۲٠۴۸- عَنِ ابْنِ عُمَرَ ب، عَنِ النَّبِيِّ جقَالَ: «لَأَنْ يَمْتَلِئَ جَوْفُ أَحَدِكُمْ قَيْحًا خَيْرٌ لَهُ مِنْ أَنْ يَمْتَلِئَ شِعْرًا» [رواه البخاری: ۶۱۵۴].
۲٠۴۸- از ابن عمرباز پیامبر خدا جروایت است که فرمودند: «اگر [مغز] انسان از چرک [و زرداب] پر شود، بهتر از آن است که از شعر پر شود» [۱٩۶].
[۱٩۶] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: مراد از این شعری که پیامبر خدا جآن را بد گفته‌اند شعری است که در لهو لعب و فسق و فجور باشد، و شعری که حاوی علم و حکمت و وعظ و نصیحت و دفاع از دین باشد، نه تنها آنکه روا است بلکه مرغوب نیز هست، چنان‌چه خود نبی‌کریم جحسان بن ثابتسرا تشویق به شعر گفتن می‌کردند، و پیشتر دیدیم که پیامبر خدا جفرمودند: بعضی از انواع شعر حکمت است.