فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد ششم

۲- باب: وَكانَ أَمْرُ الله قَدَراً مَقْدُوراً
باب [۲]: و امر خدا تعیین و مقدر بود

۲۱۳۸- عَنْ حُذَيْفَةَ س، قَالَ: «لَقَدْ خَطَبَنَا النَّبِيُّ جخُطْبَةً، مَا تَرَكَ فِيهَا شَيْئًا إِلَى قِيَامِ السَّاعَةِ إِلَّا ذَكَرَهُ»، عَلِمَهُ مَنْ عَلِمَهُ وَجَهِلَهُ مَنْ جَهِلَهُ، إِنْ كُنْتُ لَأَرَى الشَّيْءَ قَدْ نَسِيتُ، فَأَعْرِفُ مَا يَعْرِفُ الرَّجُلُ إِذَا غَابَ عَنْهُ فَرَآهُ فَعَرَفَهُ [رواه البخاری: ۶۶٠۴].

۲۱۳۸- از حذیفهسروایت است که گفت: پیامبر خدا جبرای ما خطبۀ دادند که در آن از بیان هیچ چیز که تا روز قیامت واقع می‌شود فروگذار نکردند، کسی که آن چیزها را فهمید فهمید، و کسی که نفهمید نفهمید، می‌بینم که بعضی از آن مسائل را فراموش کرده‌ام، ولی مانند کسی که چیزی از نزدش غائب شده است و چون آن را می‌بیند، می‌شناسد، من هم به همین طریق چیزهای را که فراموش کرده بودم به یاد می‌آورم.