دلایل عقلى:
ربوبیت پذیرفته شده و متفق علیه خدا، مستلزم الوهیت او نیز هست، پس همان رب و پروردگارى که زنده مىکند و مىمیراند، مىدهد و مىستاند و مالک نفع و ضرر مىباشد، شایسته است که عبادت شود و معبود خلق قرار گیرد.
در قالب محبت، به او تعظیم و تقدیس کنند و از او اطاعت نمایند، شایسته است که مردم او را دوست داشته و از نافرمانى و معصیت او هراس داشته باشند.
۱- وقتى ثابت شد که هر موجودى از موجودات عالم، تحت پرورش و تربیت خدا قرار دارد، و هم اوست که همه کاینات را آفریده و به آن‌ها روزى مىرساند، و مدبر تمام امور و مالک تصرف در کلیه اوضاع و احوال آن‌ها نیز مىباشد، پس چگونه مىتوان دیگران را که در واقع مخلوق همین خدا هستند، و محتاج او مىباشند، بعنوان اله و معبود پذیرفت؟ وقتى اله بودن هر مخلوقى، باطل است و بطلان آن به ثبوت رسیده است، پس بیدرنگ خالق آنان به عنوان اله بر حق و معبود راستین، پذیرفته مىشود.
۲- تنها خداىﻷ، متصف به صفات والا و کمال مطلق است، و داراى صفاتى مانند قوى، قدیر، دانا، برتر، شنوا بینا، مهربان، باریک بین، آگاه و... مىباشد.
وجود این همه صفات کمالیه، باعث مىشوند که دل‌هاى بندگان در قالب محبت و تجلیل و اعضا و جوارح آنان، در قالب اطاعت و انقیاد، او را بندگى کنند.