ماده چهارم: نحوه مسابقه (اسب سوارى) تیراندازى:
در مسابقه شتردوانى و اسب سوارى به نکات زیر باید توجه شود:
۱- مشخص شدن نوع سوارى، مانند اسب، شتر، تانک یا هواپیما.
۲- سوارى طرفین مسابقهدهنده از لحاظ جنس یکسان باشد، مثلا میان شتر و اسب مسابقه معتبر نیست.
۳- مسافت مشخص باشد، نه بسیار طولانى باشد و نه بسیار کوتاه.
۴- اگر مسابقه در برابر جایزه است، مبلغ جایزه باید مشخص باشد.
بعد اسبهاى مسابقه دهندگان در یک صف در حالى که قدمهاى و سم آن‌ها بطور مساوى در یک خط و یک نقطه قرار گرفته باشند، بایستند و سپس داور مسابقه دهندگان را جهت آماده شدن اخطار کند و بعد سه بار تکبیر گوید و مسابقه دهندگان با آخرین تکبیر به حرکت درآیند، در هر طرف مسافت یک داور مستقر باشد، داور در گوشه خط مسابقه چنان بایستد که موقعیت مسابقه دهندگان کاملا برایش روشن باشد تا بدون هیچ ابهامى بتواند قضاوت کند که کدام یک از طرفین مسابقه برنده است. اگر مسابقه دهندگان گروه زیادى هستند و تعداد آن‌ها بیش از ده نفر است، جایزه فقط میان ده برنده به ترتیب زیر باید توزیع گردد، بیشترین جایزه به برنده اول، بعد به برنده دوم، بعد به برنده سوم، بعد به برنده چهارم، بعد به برنده پنجم، بعد به برنده ششم، بعد به برنده هفتم، بعد به برنده هشتم، بعد به برنده نهم، بعد به برنده دهم، بعد به برنده یازدهم داده شود به ردیف بعدى چیزى داده نشود، جلب و جنب در مسابقه روانیست، رسول اکرمصاز جلب و جنب منع کرده است، مىفرماید: «وَلاَ جَلَبَ وَلاَ جَنَبَ وَلاَ شِغَارَ فِى الإِسْلاَمِ» جلب، این است که مسابقه دهنده شخصى را بگمارد تا بر مرکبش جیغ کشد و آن را «هى» کند تا با سرعت بیشتر بتازد، جنب، این است که مسابقه دهنده در کنار اسب و مرکب خود، اسب دیگرى را بخاطر تشویق و آماده کردن مرکبش قرار دهد تا با دویدن آن، این نیز بدود و شکل مسابقه میان این دو اسب که متعلق به یک مسابقه دهنده است پیدا شود.
مناضله: یعنى مسابقه در تیراندازى با تیرهاى تفنگ، گلوله توپ و غیره، تیراندازى و مسابقه در آن از مسابقه اسب سوارى بهتر است، رسول اللّهصمىفرماید: «ارْمُوا وَارْكَبُوا وَأَنْ تَرْمُوا أَحَبُّ إِلَىَّ مَنْ أَنْ تَرْكَبُوا» «تیر اندازى و اسب سوارى کنید، تیر اندازى از اسب سوارى بهتر است» چرا که تیراندازى در جهاد نقش مؤثرى را ایفاء مىکند تا اسب سوارى و شتردوانى، در تیراندازى باید به نکات زیر توجه شود:
۱- مسابقه تیراندارى میان کسانى برگزار شود که در تیراندازى مهارت دارند.
۲- تشخیص دقیق تعداد تیرهایى که به هدف اصابت مىکنند.
۳- شناخت نوع مسابقه، اینکه این تیراندازى مبادرت است یا مفاضله.
مبادرت: این است که هرکدام از طرفین مسابقه مىگوید: هرکس از میان بیست تیر، پنج تیر نخست را به هدف بزند، او برنده است.
مفاضله: این است که هرکدام از طرفین مىگوید: از میان بیست تیر هرکس که پنج تیر اضافه از دیگران به هدف بزند برنده است.
۴- هدف، نشانه مشخص شود و فاصلهاش متناسب باشد، نه بسیار زیاد و نه بسیار کم. بعد از حصول توافق در تیراندازى و شرایط مذکور، یکى از طرفین مسابقه شروع به تیراندازى کند، اگر در مورد اینکه نخستین تیرانداز چه کسى باشد، اختلاف شود، یکى از طرفین با قرعهکشى تعیین شود، حق با وى مسابقه باید بدون هرگونه حیف و میل و ستم برگذار شود تا به خوبى به اتمام رسد و هرکس که برنده شود، جایزه از آن او است.
توجه: مسابقه تیر اندازى و اسب سوارى و شتردوانى، معاملهاى جایز است نه واجب. لذا طرفین بعد از توافق و قبل از وارد شدن به مسابقه مىتوانند آن را فسخ کنند حتى یک طرف نیز بدون رضایت طرف آخر مىتواند آن را لغو کند، و این گفته یا قول مسابقه دهنده «هرکس از من برنده شود این مبلغ را مىدهم» در واقع نوعى وعده است و عده کننده را نمىتوان بر تنفیذ وعدهاش اجبار کرد.
البته وعده کننده از لحاظ تقوى و مروت وعدهاش را نافذ مىکند، زیرا خلاف وعده کردن از لحاظ عرف و اخلاق حرام است. و اگر کسى چنین گفتهاست: «مَنْ سَبَقْتُهُ مِنْكُمْ فَلْيُعْطَنَّ كَذا أَوْ عَلَيْهِ كَذَا» «از هر کسى که سبقت گرفتم باید، این مبلغ را بدهد یا این مبلغ بر وى واجب است»، چنین وعدهاى در واقع جایز نیست، چرا که این گونه وعده گرفتن از دایره مسابقه مشروع خارج است و نوعى کسب غیر مشروع محسوب مىگردد.