ماده پنجم: سجده سهو:
هرکس در نماز مرتکب سهو شود، (سهو: بمعنى انجام اشتباه و غیر عمدى است) مثلا یک رکعت یا یک سجده اضافه انجام دهد، براى جبران این فراموشى بر وى لازم است که سجده کند، یعنى بعد از اتمام نماز دو سجده کرده و سپس سلام گوید، هرگاه واجبى از نماز ترک شود، لازم است که قبل از سلام دو سجده انجام دهد.
مثال: اگر تشهد وسطى را ترک کرد و بعد از ایستادن براى رکعت سوم بیاد آورد، نباید بسوى تشهد و قعده برگردد بلکه قبل از سلام سجده سهو بجاى آورد، هم چنین اگر کسى قبل از اتمام نماز سلام گوید، بلافاصله متوجه اشتباه خود شود، نمازش را کامل کرده، سجده سهو بجا آورد.
اصل ضابطه در این خصوص قول و عمل رسول اکرمصاست. رسول اکرمصدر پایان دو رکعت سلام گفت، صحابه او را متوجه نسیان و فراموشى کرد، پیامبر نماز را اعاده کرده و بعد از اتمام آن، سجده سهو کردند. (متفق علیه).
در جریانى دیگر رسول اکرمصبعد از رکعت دوم بدون اینکه تشهد و قعده اولى را انجام دهد بلند شد و در پایان قبل از سلام سجده سهو کرد و فرمود: «هرگاه کسى از شما در نماز دچار شک و تردید شد، نمىداند چند خوانده است، سه رکعت یا چهار رکعت، شک را رها کرده و یقین را مبناى عمل قرار دهد و در پایان قبل از سلام دو سجده انجام دهد، اگر قبلا پنج رکعت خوانده است، این دو سجده آن پنج رکعت را جفت نموده است و اگر چهار تمام خوانده است این دو سجده موجب ذلت و بخاک کشیدن پوزه شیطان مىشوند.
اگر مقتدى که در نماز از امام اقتدا مىکند، مرتکب سهو شود نزد اکثر علماء سجده سهو بروى واجب نیست، البته اگر امام سهو کند به تبعیت از امام بر مقتدى نیز سجده سهو واجب مىگردد زیرا که تبعیت از امام بر وى واجب است و نماز او نیز مرتبط با نماز امام است. وقتى که رسول اللّه سهو کرد و سجده نمود، اصحاب نیز همراه وى سجده کردند.