ماده اول: اهداف، این گونه ورزشها:
مقصد اصلى از تمام این ورزشها که در صدر اسلام به عنوان «فروسیه» از آن‌ها یاد مىشد، استعانت، و یارى جستن توسط این ورزشها، در احقاق، حق، یارى رساندن به حق و دفاع از آن است، مقصود از این ورزشها نه حصول و جمع کردن مال و حبجاه و شهرت بوده است و نه تبعات آن مانند: سرکشى و علو فىالأرض و ایجاد فتنه و فساد در زمین.
متأسفانه برخى از ورزشکاران امروزى چنین اهداف نامطلوبى را دنبال مىکنند، هدف از تمام انواع ورزشها هرچند که در شکل و شمائل با هم مختلف هستند، حصول قدرت و بدست آوردن و رسیدن به توانائى لازم براى جهاد فى سبیل اللّه است.
آرى، روى این اصول لازم است که ورزش را از دیدگاه اسلام باید درک نمود و مسلمانان را از اهداف ورزش آگاه کرد، هرکس برداشتى غیر از این از ورزش داشته است، آن را از مسیر اصلى و پسندیده خود به مسیر نامطلوب، مانند لهو، بیهودگى و قمار سوق داده‌است. دلیل اصلى مشروعیت ورزش، این آیه است: ﴿وَأَعِدُّواْ لَهُم مَّا ٱسۡتَطَعۡتُم مِّن قُوَّةٖ﴾[الأنفال: ۶۰]. و حدیث رسول اکرمصاست که مىفرماید: «الْمُؤْمِنُ الْقَوِىُّ خَيْرٌ وَأَحَبُّ إِلَى اللّهِ مِنَ الْمُؤْمِنِ الضَّعِيْفِ» «مؤمن توانا بهتر و محبوبتر است نزد خدا از مؤمن ضعیف و ناتوان». قوه و توان در اسلام شامل شمشیر، ابزار و آلات حرب و دلیل و برهان است.