ماده دهم: کفاره روزه و فلسفه آن:
۱- کفاره:
کفاره عملى است که گناه ناشى از مخالفت با حکم شرع را از بین مىبرد، پس هرکس در ماه رمضان در حالت روزه با شارع مخالفت نموده و عمدا چیزى خورد یا نوشید و یا مجامعت کرد، بر وى لازم است که با انجام یکى از این سه عمل گناه مخالفتش را از بین ببرد: ۱- آزاد کردن یک غلام یا کنیز مسلمان، ۲- روزه گرفتن دو ماه متوالى ۳- اطعام شست مسکین که به هر کدام، مقدار یک مدّ گندم، جو یا خرما بر حسب توان خود بدهد، این حکم در حدیثى که قبلا بیان گردید، آمده بود و بدان اشاره شده است. تعداد کفارهّ به تعداد مخالفت بستگى دارد، پس اگر شخصى در یک روز جماع کند و در روز دیگر بخورد و بنوشد، بروى دو کفاره واجب است.
فلسفه کفاره:
فلسفه و حکمت کفاره این است که مردم احکام شریعت را ملعبه قرار نداده و حرمت آن را پایمال نکنند، علاوه بر این کفاره روح مسلمان را از آلودگى و آثار گناه مخالفت بدون عذر، پاک و وجدان او را آرام مىسازد، روى این اصل کفاره به نحوى که مشروع است، بلحاظ کیفى و کمى باید انجام گیرد تا بتواند گناه انجام شده را محو کند، دلیل اصلى مشروعیت کفاره این آیه: ﴿إِنَّ ٱلۡحَسَنَٰتِ يُذۡهِبۡنَ ٱلسَّئَِّاتِ﴾[هود: ۱۱۴]. است. «همانا نیکىها، بدىها را از بین مىبرند»، و حدیث پیام آور خدا که مىفرماید: «اتَّقِ اللَّهَ حَيْثُمَا كُنْتَ وَأَتْبِعِ السَّيِّئَةَ الْحَسَنَةَ تَمْحُهَا وَخَالِقِ النَّاسَ بِخُلُقٍ حَسَنٍ» (ترمذی). «در هر جا از نافرمانى خداوند بر حذر باش، پس از ارتکاب گناه، نیکى کن تا آثار گناه از بین برود و با اخلاق خوش با مردم رفتار کن».