دلایل عقلى:
۱- بىنیازى پروردگار، از یکسو و نیازمند بودن بندگان از سوى دیگر، اقتضا مىکند که بندگان به پروردگار خود متوسل شوند، تا از این رهگذر، بتوانند از آنچه که مىترسند، نجات یابند و به آنچه که دوست دارند، دسترسى پیدا کنند.
۲- عدم آشنایى بنده به رفتار و کردارى که موجب رضایت یا عدم رضایت خدا مىشود، لازم است که وسیله، محدود در گفتار و کردارى باشد که خداوند آنها را جایز گردانیده و پیامبر اکرمصآنها را تبیین نموده است، بنابراین باید به اعمال صالح و گفتار نیک، توسل جست، و از اعمال بد و سخن زشت، پرهیز نمود.
۳- چون جایگاه و عزت شخص حاصل زحمات او نیست بلکه یک امر غیر کسبى مىباشد، به اقتضاى عقل و خرد، این عزت و کرامت دیگران نباید وسیلهاى براى خواستن از خدا قرار گیرد، زیرا جاه و عزت یک فرد (اگر چه فرد بسیار با عظمت و کرامتى باشد) نمىتواند وسیله تقرب براى دیگران قرار گیرد.