ماده یازدهم: اسیران جنگى:
درباره اینکه اسیران جنگى از کفار، کشته شوند یا در برابر فدیه آزاد شده و یا بدون فدیه آزاد کرده شوند یا به عنوان برده از آن‌ها استفاده شود، علماء اختلافنظر دارند، چون آیههاى قرآن در این خصوص بطور اجمال سخن گفتهاند و موضوع به تفصیل بیان نگردیده است. چنانکه قرآن مىفرماید: ﴿فَضَرۡبَ ٱلرِّقَابِ حَتَّىٰٓ إِذَآ أَثۡخَنتُمُوهُمۡ فَشُدُّواْ ٱلۡوَثَاقَ فَإِمَّا مَنَّۢا بَعۡدُ وَإِمَّا فِدَآءً﴾[محمد: ۴]. «گردن دشمنان را بزنید وقتى شما آنان را از پا در آورده و زمینگیر کردید، آنان را محکم ببندید، و بعد احسان نموده رها کنید یا در عوض فدیه آنان را آزاد سازید». این آیه به امام اختیار مىدهد، که اسیران را بدون فدیه آزاد کند یا اینکه در عوض اخذ فدیه، مانند مال، اسلحه یا در مقابل آزادى اسیران مسلمان در دست دشمن، آن‌ها را آزاد کند، و در آیهاى دیگر آمده است: ﴿فَٱقۡتُلُواْ ٱلۡمُشۡرِكِينَ حَيۡثُ وَجَدتُّمُوهُمۡ وَخُذُوهُمۡ وَٱحۡصُرُوهُمۡ وَٱقۡعُدُواْ لَهُمۡ كُلَّ مَرۡصَدٖ﴾[التوبة: ۵]. «مشرکان را هر کجا که آنان را بیابید بکشید»این آیه حکایت از آن دارد که مشرکین باید کشته شوند.
البته جمهور علماء براین عقیدهاند که امام مسلمین با توجه به منافع و مصالح مسلمانان میان قتل، فدیه، آزاد کردن بدون فدیه، استرقاق، (برده گرفتن) اختیار دارد، هرکدام را که بیشتر و بهتر به نفع مسلمین تشخیص مىدهد، عملکند، زیرا در احادیث ثابت است که رسول اکرمصبا توجه به مصلحت عامه مسلمانان، به هرکدام از این صورتها عمل کرده است.