ماده دوم: ورزشهایى که تعیین جایزه، در برد و باخت آنها جایز یا ناجایز است:
مسابقه دادن و دریافت وجه و انواع جایزه، در اسب دوانى، شترسوارى و تیراندازى، بدون اندک اختلاف میان علماء اسلام جایز است. رسول اکرمصمىفرماید: «لاَ سَبْقَ إِلاَّ فِى خُفٍّ أَوْ حَافِرٍ أَوْ نَصْلٍ» «مسابقه دادن و دریافت وجه در صورت برنده شدن فقط در شترسوارى، اسب دوانى و تیراندازى جایز است». سائر ورزشها مانند: کشتى، شنا، دو، دوچرخهسوارى، ماشین سوارى، وزنه بردارى، قاطر سوارى و الاغ دوانى، قایق رانى، حل کردن مسائل علمى و حفظ کردن، دریافت وجه و عوض براى کسى که در این بازىها برنده مىشود طبق فتواى صحیح روا نیست. این گونه ورزشها هرچند که به ذات خود ورزشهائى مشروعى هستند، ولى اخذ جوایز بصورت مسابقه و برد و باخت جایز نیست. در این مورد نمىتوان از کشتى رسول اللّه با رکانه بن زید، استناد نمود، زیرا رسول اکرمصبعد از شکست دادن رکانه بن زید در کشتى، جایزهاى را که رکانه براى برنده اعلام کرده بود، به او پسداد و آن را مسترد نمود، همچنین از جایزه گرفتن حضرت ابوبکر صدیقس از قریش در مساله غالب شدن و پیروز شدن رومىها نمىتوان استناد نمود، بدلیل اینکه این جریان در بدو اسلام که هنوز بسیارى از احکام نازل نشده بود، اتفاق افتاد.
فلسفه انحصار جواز دریافت جایزه در سه ورزش، فوق الذکر این است که این سه ورزش در جهاد اسلامى نقش دارند، برخلاف سایر ورزشها که در جهاد اسلامى نقش آنچنانى ندارند، چرا که جهاد متکى به اسب دوانى و شتر سوارى و تیراندازى بود، امروز اگر موشکها و هوا پیماهاى جنگى با اسب‌ها و شترهاى دوران صدر اسلام مقایسه شوند، مانعى ندارد، مسابقه دادن در فراگیرى استفاده از این ابزار و دریافت جوایز صحیح است. چرا که موشکها، تانکها و هواپیماهاى نظامى امروزه در جهاد نقش بسزایى را ایفا مىکنند، و غرض از تمام ورزشها ایفاء نقش بهتر و مؤثرتر در جهاد است. علاوه بر این اگر شارع دریافت جوایز را در تمام ورزشها جایز قرار مىداد، بسیارى از مردم ورزشها را به عنوان شغل و وسیله اکتساب رزق انتخاب مىکردند، و آنگاه هدف اساسى که همانا، کسب توانائى و قدرت جهاد است به فراموشى سپرده مىشد و احقاق حق و ابطال باطل که پشتوانه اصلى یگانه پرستى است تحقق پیدا نمىکرد، حال آنکه سعادت دنیا و آخرت مردم در این است که خداى یکتا را عبادت کنند و شرع و آئین او را پیاده کنند.