اولیاء خدا
از جمله باورها و ایمان مسلمان یکى این است که خداوند در میان بندگانش دوستانى دارد که آنها را براى عبادت خود بر گزیده و خالص گردانیده است. و با محبت خود، آنان را مشرف، و از کرامت خود بهرهمند ساخته است.
خداوند ولى آنان است، آنها را دوست دارد و به خود نزدیک مىکند، و آنها نیز بندگان و اولیاى او هستند، و خدا را به عظمت مىشناسند و دوست دارند، از دستوراتش اطاعت مىکنند، و اوامر و نواهىاش را مد نظر قرار مىدهند.
با دوستانش (دوستان خدا) دوستى مىکنند و با دشمنانش دشمنى مىورزند، این (اولیاى خدا) هر وقت چیزى از خدا بخواهند، به آنها عطا مىکند، و هر وقت از او یارى بطلبند، آنها را یارى مىکند. و اگر از خدا پناه جویند، به آنها پناه مىدهد، آنها صاحب ایمان و تقوا و کرامت و بشارت در دنیا و آخرت هستند.
باید گفت هر مؤمن پرهیزگار، ولى خداست، با وجود این، بین اولیاى خدا، از نظر مقام، تفاوت وجود دارد. و این تفاوت درجه، ناشى از تفاوت در اعمال و تقواى آنان است.
یعنى هرکس که بهره بیشترى از تقوا و ایمان برده باشد، مقامش نزد خدا بیتشر و کرامتش کامل‌تر است.
بدین ترتیب، پیامبران، سرور و سالار اولیاء‌اند و پس از آنها، دیگر مؤمنان واقعى.
خداوند، کراماتى را بوسیله اولیاى خود آشکار مىکند، مانند غرق نشدن در آب دریا و نسوختن در آتش و ازدیاد غذاى کم، و شفاى بیماران و پدیدههاى دیگر.
همه این کرامات از جنس معجزه هستند، ولى یک تفاوت بین آنها (معجزه و کرامت) وجود دارد.
زیرا معجزه همراه با تحدى و مبارزه طلبى است ولى کرامت فاقد تحدى مىباشد، تحدى یعنى اینکه پیامبرى به امتش بگوید: اگر بعد از دیدن معجره، ایمان نیاورید، عذاب خدا بر شما نازل مىشود، در حالى که کرامت، چنین نیست. بزرگ‌ترین کرامت مؤمن صبر و استقامت در اطاعت و بندگى خداست که مستلزم انجام کارهاى نیک و اجتناب از کارهاى بد مىباشد.
این عقیده مؤمن، بر گرفته از دلایل عقلى و نقلى است که بشرح آنها مىپردازیم.