دیدگاه پیشینیان درباره اخلاق خوب:
حسن بصرى، مىگوید: حسن خلق عبارت است از: گشادگى چهره، همنشینى با دوستان و خوددارى از آزار و اذیت دیگران. عبداللّه بن مبارک مىگوید: حسن خلق در سه چیز است: ۱- دورى کردن از محرمات، ۲- طلب حلال و سخاوت ۳- گشاده دستى نسبت به زن و فرزندان.
یکى دیگر از برزگان مىگوید: حسن خلق یعنى با مردم نزدیک شدن و درمیان آنان بیگانه نماندن. بعضىها گفتهاند: حسن خلق عبارت است از: آزار و نرساندن و بردبارى با برادر مؤمن خویش. و بعضىها مىگویند: اخلاق حسنه یعنى بجز رسیدن به رضایت پروردگار غم و اندوهى داشته نباشى.
همه این‌ها که بیان گردید بخشى از تعریف حسن اخلاق مىباشند، اما تعریف حسن اخلاق باعتبار ذات ماهیتش همان است که در شروع این فصل بیان گردید.
در مورد نشانىها و علامات شخصى که داراى اخلاق زیبا است. چنین گفته شده است: بسیار با حیا باشد، اذیت و آزار نرساند، صلاح و شایستگىاش زیاد باشد، راستگو باشد، اندک گوید، کم‌تر خطا و لغزش کند، فضول و شرور نباشد، نیک باشد، صله رحمى را رعایت کند، با وقار و با حوصله باشد، قدردان، خشنود و بردبار باشد، به عهد و پیمان خود وفادار و پاک دامن باشد، غیبت نکند، سخن چین و بدگو نباشد، دیگران را لعن و نفرین نکند، شتاب کار نباشد، کینه و حسد نداشته باشد، بخیل نباشد، همواره خوشحال و شادمان باشد، محبت، عداوت، خشنودى و ناراضگىاش فقط بخاطر خداوند باشد.