مختصر فقه از کتاب و سنت

۳ و ۴- مَذِیْ و وَدِیْ

مذی: آب سفید و رقیق و لزجی است که هنگام شهوت، بدون احساس لذت و فوران خارج می‌شود، بدون اینکه به دنبال آن سستی در بدن ایجاد شود و گاهی خروج آن حس نمی‌شود، زن و مرد مذی دارند [۱۶].

مذی نجس است و بهمین دلیل پیامبر جدستور داده تا با خروج آن، آلت تناسلی شسته شود:

از علی روایت است که گفت: (كنت رجلا مذاء، وكنت أستحیی أن أسأل النبي جبمكان ابنته، فأمرت الـمقداد بن الأسود فسأله فقال: یغسل ذكره ویتوضا) [۱۷]«مردی بودم که مذی زیادی از من خارج می‌شد و به خاطر جایگاه دختر پیامبر جشرم داشتم از پیامبر جسؤال کنم به مقداد بن أسود گفتم تا از او سؤال کند، پس پیامبر جفرمود: آلت تناسلیش را بشوید و وضو بگیرد».

اما ودی: آب سفید و غلیظی است که بعد از ادرار خارج می‌شود [۱۸]و نجس است:

از ابن عباس بروایت است که گفت: (الـمنى والودی والـمذی، أما الـمنی فهو الذي منه الغسل وأما الودی والـمذی فقال: اغسل ذكرك او(*) مذاكیرك وتوضا وضوك للصلاة) [۱۹]«منی وودی و مذی، اما منی چیزی است که با خارج شدن آن غسل واجب می‌شود و اما دربارۀ ودی و مذی گفت: آلت تناسلیت یا بیضه‌هایت را بشوی و سپس مانند وضوی نمازت وضو بگیر».

[۱۶] شرح مسلم للنووی (۲۱۳/۳). [۱۷] متفق علیه: م (۳۰۳/۲۴۷/۱)، و اللفظ له، خ (۱۳۲/۲۳۰/۱) مختصراً. [۱۸] فقه السنه (۲۴/۱). *- شک از راوی حدیث است. [۱۹] صحیح [ص. د ۱۹۰]، هق (۱۱۵/۱).