مختصر فقه از کتاب و سنت

تعریف حواله

حواله به فتح حاء که گاهی هم به کسره خوانده می‌شود از (تحویل) یا (حئول) گرفته شده است، گویند: (حال عن العهد) یعنی از عهد و پیمان خود برگشت (پشیمان شد) و حواله از نظر فقهاء عبارت است از انتقال قرض از عهدۀ شخصی به شخصی دیگر.

اگر کسی (مثلاً زید) به شخصی (مثلاً خالد) بدهکار باشد و از شخصی دیگر (مثلاً سعید طلبکار باشد، و زید خالد را به سعید حواله کند، در این حالت بر خالد واجب است در صورت توانمند بودن (سعید) برای گرفتن قرضش نزد او برود، به دلیل فرموده پیامبر ج:

(مطل الغنی ظلم، فإذا اتبع أحدكم علی ملی فلیتبع) [۱۲۰۲]«ظلم است توانگر ادای قرض را به تأخیر بیاندازد و اگر کسی از شما به توانگری حواله شد نزد او برود».

[۱۲۰۲] صحیح: [ص. ج ۵۸۷۶].