اگر مسافر برای انجام کاری اقامت کرد و (از ابتدا) قصد اقامت نداشت تا وقتی که برمی‌گردد نمازش را قصر کند
از جابر روایت است: (أقام النبي جبتبوك عشرین یوما یقصر الصلاة) [۵۴۳]«پیامبر جبیست روز در تبوک اقامت کرد و نمازش را قصر می‌کرد».
ابن قیم گوید: پیامبر جبرای امت بیان نفرموده است که اگر کسی بیشتر از این مدت اقامت کند، نمی‌تواند نمازش را قصر کند، اقامت پیامبر این مدت بطول انجامیده [۵۴۴].
پس اگر قصد اقامت بیش از نوزده روز را کرد باید نمازهایش را کامل بخواند. همچنانکه ابن عباس بگوید: (أقام النبي جتسعة عشر یقصر، فنحن إذا سافرنا تسعة عشر قصرنا وإن زدنا أتممنا) [۵۴۵]«پیامبر جنوزده روز اقامت کرد و نمازش را قصر کرد و ما هم وقتی که نوزده روز مسافرت کنیم قصر می‌کنیم و اگر از نوزده روز بیشتر بمانیم نمازمان را کامل می‌خوانیم».
[۵۴۳] صحیح: [ص. د ۱۰۹۴]، د (۱۲۲۳/۱۰۲/۴). [۵۴۴] فقه السنه (۲۴۱/۱). [۵۴۵] صحیح: [الإرواء ۵۷۵]، خ (۱۰۸۰/۵۶۱/۲)، ت (۵۴۷/۳۱/۲)، جه (۱۰۷۵/۳۴۱/۱)، د (۱۲۱۸/۹۷/۴)، أبوداود بجای عبارت «تسعة عشر» عبارت: «سبع عشرة» را ذکر کرده است.