مختصر فقه از کتاب و سنت

حکم أذان

اذان اعلام فرا رسیدن وقت نماز با الفاظی مخصوص است [۲۳۲]و حکم آن واجب است.

از مالک بن حویرث روایت است: پیامبر جفرمود: (إذا حضرت الصلاة فلیؤذن لكم أحدكم ولیؤمكم أكبركم) [۲۳۳]«هنگامی که وقت نماز فرا رسید یکی از شما أذان بگوید و بزرگترین شما امامت کند». پیامبر جبه گفتن اذان دستور داده است و امر همچنانکه معلوم است برای وجوب است.

از انس روایت است: (أن النبي جكان إذا غزا بنا قوما لم یكن یغزو بنا حتی یصبح وینظشر، فإن سمع أذانا كف عنهم، وإن لم یسمع أذانا أغار علیهم) [۲۳۴]«هرگاه پیامبر جبا ما به جنگ قومی می‌رفت تا فرا رسیدن صبح نمی‌جنگید و نگاه می‌کرد اگر أذانی می‌شنید دست نگه می‌‌داشت و اگر أذانی نمی‌شنید بر آنها شبیخون می‌زد».

[۲۳۲] فقه السنه (۹۴/۱). [۲۳۳] متفق علیه: خ (۶۳۱/۱۱/۲)، م (۶۷۴/۴۶۵/۱). [۲۳۴] متفق علیه: خ (۶۱۰/۸۹/۲)، این لفظ بخاری است،م (۳۸۲/۲۸۸/۱) مسلم معنای این حدیث را روایت کرده است.