مشروعیت بیع
خداوند متعال می‌فرماید:
﴿وَأَحَلَّ ٱللَّهُ ٱلۡبَيۡعَ وَحَرَّمَ ٱلرِّبَوٰاْ﴾[البقرة: ۲۷۵].
«و خداوند خریدو فروش را حلال و ربا را حرام کرده است».
و می‌فرماید:
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ لَا تَأۡكُلُوٓاْ أَمۡوَٰلَكُم بَيۡنَكُم بِٱلۡبَٰطِلِ إِلَّآ أَن تَكُونَ تِجَٰرَةً عَن تَرَاضٖ مِّنكُمۡ﴾[النساء: ۲۹].
«ای کسانی که ایمان آورده‌اید اموال همدیگر را به ناحق نخورید؛ مگر اینکه دادوستدی باشد که از رضایت سرچشمه بگیرد».
از حکیم بن حزام روایت است که پیامبر جفرمود: (البیعان بالخیار مالم یتفرقا) [۱۱۰۰]«خریدار و فروشنده تا وقتی که از هم جدا نشده‌اند، حق خیار (پشیمانی) دارند».
امت بر جایز بودن خرید و فروش اجماع دارند و حکمت نیز آنرا ایجاب می‌کند؛ چون انسان غالباً نیازمند چیزهایی است که در دست دیگران قرار دارد و ممکن است که آنها را در اختیارش نگذارند، لذا خرید و فروش، وسیله‌ای است برای رسیدن به هدف بدون سختی و مشقت» [۱۱۰۱].
[۱۱۰۰] متفق علیه: خ (۲۱۱۰/۳۲۸/۹)، م (۱۵۳۲/۱۱۶۴/۳)، د (۳۴۴۲/۳۳۰/۹)، ت (۱۲۶۴/۳۵۹/۲)، نس (۲۲۴/۷). [۱۱۰۱] فتح الباری (۲۸۷/۴).