مختصر فقه از کتاب و سنت

چگونگی ذبح

حیوانات دودسته‌اند: دسته‌ای از آنها ذبحشان مقدور است و دسته‌ای دیگر غیرمقدور.

حیواناتی که ذبحش مقدور است از حلق و گودی زیر گلو ذبح می‌شود.

و حیوانی که سر بریدنش مقدور نیست ذبح آن عبارت است از ریختن خون آن به هر طریقی که ممکن باشد:

از ابن عباس روایت است: محل ذبح، حلق و گودی زیر گلو است.

ابن عمر، ابن عباس و انس گویند: «هرگاه سر قطع شود (خوردن) اشکالی ندارد».

از رافع بن خدیج روایت است: گفتم ای رسول خدا! فردا با دشمن روبرو خواهیم شد، (و از آنان حیوان به غنیمت می‌گیریم) و کارد به همراه نداریم (چکار کنیم؟) پیامبر جفرمود: (أعجل - أو أرن - ما أنهر الدم وذكر اسم الل فكل، لیس السن والظفر، وسأحدثك، أما السن فعظم، وأما الظفر فمدی الحبشة) «عجله کن یا با هر وسیله‌ای که خون را جاری کند، (آن را) ذبح کند، و (اگر) اسم خدا بر آن برده شد، بخور، به جز دندان و ناخن، و به شما خواهم گفت: دندان، استخوان است، و ناخن چاقوی اهل حبشه»، صحابی گوید: شتران و گوسفندانی را به غنیمت گرفتیم، شتری از آنها فرار کرد مردی آن را با تیر زد و گرفت پیامبر جفرمود: (إن لـهذه الإبل أوابد كأوبد الوحش، فإذا غلبكم منها شی فافعلوا به هكذا) [۱۳۰۰]«این شترها ترسی همانند ترس حیوانات وحی دارند که از انسان فرار می‌کنند پس هرگاه شتری از دست شما فرار کرد با آن اینطور (عمل) کنید».

[۱۳۰۰] صحیح: [ص. ج ۲۱۸۵]. اوابد: جمع آبده است، یعنی حیوان وحشی‌ای که از انسان گریزان است و منظور از «فافعلوا به هكذا» اینست که آنرا با تیر بزنید و اگر ممکن شد آن را سر ببرید و اگر ممکن نشد آن را بکشید و سپس از آن بخورید.