مختصر فقه از کتاب و سنت

آنچه به سبب آن قتل مباح می‌شود

خداوند متعال می‌فرماید:

﴿وَلَا تَقۡتُلُواْ ٱلنَّفۡسَ ٱلَّتِي حَرَّمَ ٱللَّهُ إِلَّا بِٱلۡحَقِّ﴾[الإسراء: ۳۳].

«و کسی را نکشید که خداوند کشتن او را - جز به حق - حرام کرده است».

از ابن عمر روایت است که پیامبر جفرمود: (أمرت أن أقاتل الناس حتی یشهدوا أن لا إلا إلا الله، وأن محمدا رسول الله، ویقیموا الصلاة وو یؤتوا الزكاة، فإذا فعلوا ذلك عصموا منی دمائهم وأموالهم إلا بحق الإسلام وحسابهم علی الله) [۱۴۳۰]«به من امر شده که با مردم بجنگم تا اینکه شهادت دهند أن لا إله إلا الله و أن محمداً رسول الله «معبودی بر حق جز الله نیست و محمد جفرستادۀ اوست» و نماز را برپا دارند و زکات را بدهند. پس هرگاه اینها را کردند از من خون و اموالشان راحفظ کردند، مگر به حقی از اسلام و حساب آنان با خدا است».

پیامبر جاین حق را که موجب مباح شدن قتل می‌شود، با این فرموده خود تفسیر کرده است:

(لایحل دمامری مسلم یشهد أن لا إله إلا الله، وأنی رسول الله، إلا بإحدی ثلاث: النفس بالنفس، والثیب الزانی والمفارق لدینه التارك للجماعة) [۱۴۳۱]«ریختن خون هیچ انسان مسلمانی که شهادت أن لا إله إلا الله و أن محمداً رسول الله را می‌گوید حلال نیست مگر به سه چیز: نفس در مقابل نفس، زناکار محصن، مرتدی که جماعت مسلمانان را ترک کرده است».

[۱۴۳۰] متفق علیه: خ (۲۵/۷۵/۱)، م (۲۲/۵۳/۱). [۱۴۳۱] متفق علیه: خ (۶۸۷۸/۲۰۱/۱۲)، م (۱۶۷۶/۱۳۰۲/۳)، د (۴۳۳۰/۵/۱۲)، ت (۱۴۲۳/۴۲۹/۲)، نس (۹۰/۷)، جه (۲۵۳۴/۸۴۷/۲).