تعریف عاریه
فقهاء گفته‌اند: عاریه عبارت از این است که مالک منافع ملکش را بدون دریاف عوض، در اختیار کسی قرار دهد تا از آن استفاده کند.
حکم عاریه: عاریه مستحب است، به دلیل فرموده خداوند متعال:
﴿وَتَعَاوَنُواْ عَلَى ٱلۡبِرِّ وَٱلتَّقۡوَىٰ﴾[المائدة: ۲].
«و بر نیکی و تقوا همکاری کنید».
و به دلیل فرموده پیامبر ج: (والله في عون العبد ماكان العبد في عون أخیه) [۱۲۰۷]«خداوند بنده‌اش را کمک و یاری می‌کند تا آن وقت که بنده، برادرش را کمک و یاری کند».
خداوند سبحان کسی را که عاریه نمی‌دهد نکوهش کرده و فرموده است:
﴿ٱلَّذِينَ هُمۡ عَن صَلَاتِهِمۡ سَاهُونَ٥ ٱلَّذِينَ هُمۡ يُرَآءُونَ٦ وَيَمۡنَعُونَ ٱلۡمَاعُونَ٧﴾[الماعون: ۵-۷].
«همان کسانی که نماز خود را به دست فراموشی می‌سپارند، همان کسانی که ریا و خودنمایی می‌کنند واز دادن وسایل کمکی ناچیز (منزل که معمولاً همسایگان به یکدیگر به عاریه و امانت می‌دهند) خودداری می‌کنند».
[۱۲۰۷] صحیح: [ص. ج ۶۵۷۷].