مختصر فقه از کتاب و سنت

روش أذان

عبدالله بن زید بن عبد ربه گوید: پیامبر جخواست که (هنگام نماز) ناقوس زده شود اما به خاطر مشابهت با نصاری این کار را ناپسند می‌دانست، شبی در خواب دیدم که مردی به دورم می‌گشت، دو لباس سبز بر تن و ناقوسی در دست داشت به او گفتم ای بنده خدا آیا این ناقوس را می‌فروشی؟ گفت با آن چه کار داری؟ گفتم با آن مردم را به نماز فرا می‌خوانیم. گفت: آیا تو را به چیزی بهتر از آن راهنمایی نکنم؟ گفتم بله. گفت: بگو: الله أكبر الله أكبر، الله أكبر الله أكبر، أشهد أن لا إله إلا الله، أشهد أن لا إله إلا الله، أشهد أن محمدا رسول الله، أشهد أن محمدا رسول الله، حی علی الصلاة، حی علی الصلاة، حی علی الفلاح، حی علی الفلاح، الله اكبر، الله اكبر، لا إله إلا الله».

(عبدالله) گفت: سپس آن شخص اندکی درنگ کرد و گفت: اگر برای نماز اقامه کردی بگو: الله أكبر الله أكبر، أشهد أن لا إله إلا الله، أشهد أن محمد رسول الله، حی علی الصلاة، حی علی الفلاح، قد قامت الصلاة، قد قامت الصلاة، الله أكبر، الله أكبر، لا إله إلا الله.

گوید: صبح وقتی بیدار شدم نزد رسول الله جرفتم و آنچه را در خواب دیده بودم برایش بازگو کردم. پیامبر جفرمود: (إن هذه الرویا حق إن شاء الله) «إن شاء الله این رؤیا (خواب) حق است». سپس دستور داد که اذان گفته شود، و از آن پس بلال مولای ابوبکر به همین صورت اذان می‌گفت [۲۳۷].

[۲۳۷] حسن صحیح: [ص. د ۴۶۹]، أ (۲۴۴/۱۴/۳)، د (۴۵۹۵/۱۶۹/۲)، ت (۱۸۹/۱۲۲/۱)، ترمذی به صورت مختصر این حدیث را روایت کرده است، جه (۷۰۶/۲۳۲/۱).