مختصر فقه از کتاب و سنت

۶- نیت

عبارت از قصد و اراده نمازی است که برای آن ایستاده و باید با قلبش آن را تعیین کند، مانند فرض ظهر یاعصر یا مثلاً سنت‌های آندو [۲۷۵]، تلفظ نیت با زبان مشروع نیست، چون پیامبر جآنرا تلفظ ننموده است، بلکه هرگاه رسول الله جبرای انجام نمازی بلند می‌شد بدون آنکه نیتی را تلفظ کند می‌فرمود: «الله أکبر»، و نمی‌گفت فلان نماز را برای خدا، رو به قبله، چهار رکعت، به عنوان امام یا مأموم، بجای می‌آورم، و نیز نمی‌گفت: نماز حاضر، قضا یا فرض وقت؛ این دو مورد بدعت‌اند، وهیچ کس تا بحال حتی یک لفظ از آنها را با سندی صحیح یا ضعیف یا مسند یا مرسل از پیامبر جو یا یکی از اصحاب او روایت نکرده و هیچ کدام از تابعین و امامان چهارگانه نیز آن‌ها را نپسندیده‌اند. - أه‍ - [۲۷۶].

[۲۷۵] مختصری از کتاب «صفة الصلاة» ألبانی (ص ۱۲). [۲۷۶] زاد المعاد (۵۱/۱).